Het Reisverslag Deel 2

1-2-3

Hans: 25 april 2005, We zitten in een internetcafe dat lijkt op een bunker waar de enigma is gekraakt. Hier staan zo'n 59 computers die bezet worden door computerspel-verslaafde Chinezen en Tibetanen en ook jonge meisjes die zitten te chatten met hun onbekende geliefde. Goed nieuws, Marcel is weer aardig opgeknapt van zijn hoogteverschijnselen. Vanochtend zijn we laat opgestaan om zo goed uitgerust mogelijk de dag in te gaan. Daarna ontbeten in Snowlands restaurant waar we altijd erg aardig bediend worden door de Tibetaanse meisjes. Ze giechelen de hele dag en proberen woordjes uit allerlei talen op te pikken. Het toetsenboord blijft weleens hangen. Stephan verklaart dat het komt door URFT. Hij zegt dat het een mengsel is van Yak-boter, Oorsmeer, Bullebakken, Smegma, Diaree, en andere lichaamsvochten. In ieder geval, na het onbijt zijn we bijna ieder afzonderlijk de stad in gegaan (Stephan ligt onder zijn computer van het lachen). Ik heb nog wat gefotografeerd bij de Jokhang en ben daarna met Irma en Marianne naar de Potala gewandeld. Marcel besloot om nog een dagje uit te rusten. We hebben een beetje rondgehangen bij de Potala en vervolgens de Chinese markt in gegaan. Daarna hebben Steef en ik nog wat gefietst om een beetje het gevoel te erin te krijgen. Wat leuke foto's van elkaar gemaakt bij de Potala en daarna weer naar het hotel. Wat geslapen en weer de stad in. Geweldig wat je hier allemaal ziet. Onuitwisbare indrukken. Heel de dag lachende mensen om je heen. Fantastisch!
Klik op de foto voor een vergroting
Klik op de foto voor een vergroting
Klik op de foto voor een vergroting
Marcel: 26 april 2005, Even een bericht uit het verre Lhasa. Vanmiddag zijn we weer naar de Jokhang geweest om nog de laatste inkopen te doen. Het is en blijft imponerend om daar rond te lopen met al die Tibetanen. We zijn ook nog in een klein tempeltje geweest waar de pelgrims samenkomen na hun Kora in de Jokhang. Daarna naar hotel Snowland waar er een overval aan de gang was van geheim agenten. Bleek dat de president van het duitse parlement aanwezig was met een delegatie.We hebben hem hartelijk begroet met "Gruss Gott". We vroegen nog of het een duitse invasie was. Dat was wel het geval antwoordde een deelnemer, maar nu niet met zovelen. We hebben besloten vanmiddag maar eens naar het internetcafe te gaan (zie voor de beschrijving hiervan het dagboek van gisteren).
Klik op de foto voor een vergroting
Klik op de foto voor een vergroting
Klik op de foto voor een vergroting
Hans: 26 april 2005, We zijn vanmiddag in een klein tempeltje achter de Jokhang geweest waar honderden pelgrims zaten. We hebben ons helemaal een slag in de rondte gefotografeerd. Vele films zijn er doorheen gevlogen. We zitten hier in de Sgadawa-periode. Rene vroeg of ik hem wilde helpen met computerproblemen en dat hij mij wel weer zal helpen met de reisjes. Dealtje dus! Jullie horen natuurlijk waar we precies naar toe gaan. Of mailen dan nog mogelijk is, is maar zeer de vraag. In ieder geval is Marcel weer opgeknapt. Dus hij zal zeker op de fiets springen. Je kunt zelfs losse tanden kopen op de markt en die plak je dan gewoon over je eigen tanden. Niemand die er wat van ziet. Nog voor iemand wat meenemen?
Klik op de foto voor een vergroting
Klik op de foto voor een vergroting
Klik op de foto voor een vergroting
Stephan: 26 april 2005, De Tibetanen begrijpen niet dat wij beneden de zee wonen. Ik heb het gisteravond proberen uit te leggen met handen en voeten en dan schieten ze in de lach. Ze weten vaak niet eens waar Nederland ligt. En de meesten spreken geen woord Engels. Maar ze lachen zich krom om ons. Lange blonde Europeanen, daar willen ze erg graag mee op de foto. Regelmatig komen er giegelende Tibetaanse pubermeisjes naar je toe met hun fototoestel. Of je met hun op de foto wilt. Okee dan maar.Het is nu dinsdagmiddag net over zessen. De eerste week zit er al op! Gisteren en vandaag door de stad geslenterd. Camera in de aanslag. Wat je hier ziet is ongelofelijk. Soms zo verbazend en meeslepend. De mensen hebben zulke bijzondere koppen. De straten zijn smerig maar er is erg veel te zien; er wordt gehandeld, gebedeld, gebeden, geslapen en gelachen. Het ruikt er naar specerijen, rook, uitlaatgassen. Zelfs voor de ratten zijn de Tibetanen aardig, ze geloven in reïncarnatie en geven de ratten te eten. Ik was verbaasd toen ik het zag. De Tibetanen leven op straat. Het geloof (boeddhisme) is hun leven. Ik zit nu in een internetcafé en je gelooft je ogen niet. Er staan 50 computers tussen een soort "afwerkschotten". De Tibetaanse jeugd zit hier de hele dag en avond te gamen en te chatten. Het hok staat stijf van de rook, is redelijk vet en de toetsenborden plakken van alle gore vingertjes. Heeft zijn charme. Internet is van iedereen. Ik zit hier als blanke Europeaan te mailen. We blijven nog een dag in Lhasa en gaan morgen vaststellen waar we heen gaan. Misschien eerst naar Lake Nam Tso en daarna waarschijnlijk op onze bikes richting Kathmandu. Misschien kunnen we daardoor ook richting het basecamp Mount Everest fietsen. Morgen weten we meer. Maar sneeuw zullen we vast nog tegenkomen. Het weer in Lhasa is lenteachtig. Afwisselend felle zon en bewolking met een aangename temperatuur. Ik loop met een verbrande kop.
Klik op de foto voor een vergroting
Klik op de foto voor een vergroting
Klik op de foto voor een vergroting
Hans: 27 april 2005, O Mani Padme Hum, Vanmiddag zijn we met z'n allen naar het Sera klooster gefietst. Ik was daar al een paar keer geweest maar dit keer ging ik het klooster in in plaats van naar de debaterende monniken te kijken. Daar zat een oude monnik diuzenden Boeddha beeldjes te herstellen. Een soort Terracotta leger maar dan van Boeddhabeeldjes. In de culturele revolutie hadden de Chinezen alle kopjes van de beeldjes eraf afgeslagen. Hij had een enorme container met onderlijfjes en een doos vol met kleine hoofdjes. Hij was aan het uitzoeken welke hoodjes op welke lijfjes hoorden. Daarbij schilderde hij met uiterste nauwkeurigheid de gezichtjes er weer op en zette hij de armpjes er weer aan. De beeldjes waren prachtig om te zien. Hij vertelde hoe hij met zijn eigen ogen had gezien hoe de Chinezen de kelen doorsneden van de monniken. Een vreselijk verhaal. Hij zei dat China als een zware deken over Tibet heen lag. Daarna nam hij ons (Marianne, Irma en ik) mee naar zijn kamer waar duizenden van die herstelde Boeddhabeeldjes opgeslagen stonden. Een zeer indrukwekkend gezicht. In zijn kamer hingen vele zwart-wit kopietjes van Dalai Lama. Deze monnik maakte diepe indruk op ons. Ik kan natuurlijk wel vele van dit soort emails sturen maar ik stop hier nu even mee. We krijgen ineens vele bestellingen van tanden binnen. We willen nu lijsten gaan maken en in 1 keer alles bestellen. Dus wees er snel bij. De voorraad is beperkt, anders moeten wat tanden gaan trekken van Chinezen. Niet dat dat zo erg is maar die tanden van Chinezen zijn van veel mindere kwaliteit. Voor een voorbeeld kun je zeer binnenkort foto's bekijken op onze website. Gouden tanden zijn iets duurder. Het is maar dat je het weet.
Klik op de foto voor een vergroting
Klik op de foto voor een vergroting
Klik op de foto voor een vergroting
Marcel: 27 april 2005, Tashi delek,Dat hoor je de hele dag in Lhasa. En als er al een Tibetaan een beetje boos kijkt en je kijkt hem lachend aan begint hij ook de te lachen. Hello..doet wonderen. Het bericht van de dag is, dat we voor de komende drie dagen " onder de pannen zijn ". We gaan naar Nam Tso, het hoogste gelegen zoutmeer ter wereld.(op 5000 meter hoogte). We gaan met een landcruiser over een afstand van 225 mile naar een hoogte van meer dan 5000 meter. Daar gaan we de nomaden bezoeken en een stuk lopen. De derde dag gaan we via een klooster waar ik de naam van vergeten ben terug naar Lhasa. De dag daarna is onze laatste dag in Lhasa. Irma en Marianne gaan met een pelgrimsbus om half 6 of half 7 vanaf de Jokhang naar Ganden, een heel groot klooster. Wij gaan op de ATB om ons een beetje los te rijden zonder bagage (40 km. heen en 40 km. terug) En daarna gaat het echt beginnen. De Friendship Highway van Lhasa naar Kathmandu, om in ongeveer 17 dagen deze route af te leggen. Zonder permits, maar met de beste bedoelingen. Het wordt dus spannend en vooral inspannend. Maar eerst het verhaal van de dag. Omdat er zoals gezegd nogal wat sneeuw voorspeld is heb ik vanmorgen toch maar een Gore-tex regen/sneeuwbroek gekocht. Met een aantal lagen kleding moet het toch te doen zijn. Vanmiddag foto's genomen van het Potala-paleis met de fietsen ervoor. Een foto die in geen enkele collectie mag ontbreken. Daarna naar het Sera-klooster; een heel groot klooster even buiten Lhasa. Hier hebben de chinezen in het begin van de jaren 50 letterlijk en figuurlijk vreselijk huisgehouden. Duizenden monniken zijn gemarteld en vermoord. En vooral de vrouwenkloosters hebben het moeten ontgelden. En nog steeds bezetten de chinezen dit land dat niet van hun is. Je merkt het als je op straat loopt. En toch blijven de tibetanen vriendelijk. Het is een vreselijk vergevingsgezind volk. Op de terugtocht nog even meegelift met een fiets-riskja ( ik hoop dat ik het goed schrijf; het is alvast een fietser met een bagagedrager waarop twee mensen naast elkaar kunnen zitten en nog met een hemeltje erboven ook ) Op de website staat bij foto's een actiefoto van steef en mij in zo'n ding ) Kijk overigens eens op het gastenboek en de foto's want die worden bijna dagelijks ververst. Ik zit overigens nu in een internet-kot met 59 computers waarvan er zo ongeveer 56 allemaal hetzelfde geweldadige spelletje spelen en er drie proberen via hotmail contact te krijgen met nederland. Stephan naast me zit zich te verbijten omdat hij pas twee mailtjes heeft kunnen openen en beantwoorden en vier computers verder roept Hans een of ander commando als we weer eens niet verder kunnen; " probeer F5 eens ' of iets dergelijks...
Klik op de foto voor een vergroting
Klik op de foto voor een vergroting
Klik op de foto voor een vergroting
Hans: 30 april 2005, Het is koninginnedag in Nederland en we denken aan iedereen die nu op de Steenen Brug de aubade staat te zingen. Stephan zegt dat wanneer C. van Witteloostuijn, de voorzitter van de Schoonhovense Oranjevereniging, een cape om zou doen, zeer veel op Graaf Dracula lijkt. We komen net terug uit Namtso, het luchtmeer, zoals de Tibetanen dat noemen. We vertrokken met Lo-Tang, onze chauffeur om 11.00 uur uit Lhasa. Om 17.00 uur gingen we de pas van 5200 meter over. Stephan kreeg last van hoogteziekte. Het lijkt alsof mijn kop uit elkaar klapt, zei hij. Hij zag er ook knap beroerd uit. Marianne en ik kennen het gevoel ook. Maar meestal is het binnen een dag weer weg. Maar we hielden hem wel goed in de gaten. De aankomst bij Lake Namtso was fantastisch. Het hele zoutmeer was bevroren en binnen een uur ging de temperatuur van tropisch klimaat naar pool klimaat. Snel de slaapzakken in de tent gelegd en de dekens er over heen. 's-nachts ging er een zware storm over de tent heen. Marcel vroeg of de tent het wel zou houden. Binnen een minuut ging de storm liggen en begon het te sneeuwen. Slapen ging heel slecht op deze hoogte. Niemand sliep die nacht. 's-Ochtends lag er een pak sneeuw over Namtso. We keken over een betoverend landschap en we hebben onze camera's flink laten werken. Stephan knapte alweer aardig op en we vroegen de chauffeur of hij ons naar de nomaden wilde brengen. Voordat we vertrokken, braakte ik mijn hele maaltijd inclusief koffie er nog even uit. Waarschijnlijk ook van de hoogte. Maar Lo-Tang bracht ons op geweldige plekjes. We hebben de nomadententen eindelijk kunnen bezoeken. Ongelooflijk in welke omstandigheden die mensen leven. Wij hebben maar twee nachten doorgebracht in een tent maar wat die mensen doorstaan, is onbeschrijfelijk. Ik kreeg nog een meningsverschil met de chauffeur over de in te slagen weg. Hij was de weg kwijt in het enorme landschap. Uiteindelijk kreeg hij toch gelijk en stond met zijn vinger naar mij te zwaaien. Ik bood mijn excuses aan en gaf hem een vergoeding voor de verspilde benzine. Op de terugweg stonden we zo'n zeven keer stil met autopech. Hij schaamde zich dood. Toen we op het hotelterrein terugkwamen, zei hij steeds: Sorry, sorry, sorry. Don't worry, Lo-Tang! You're a very good driver. Wij zijn veilig terug. Dat is voor ons het belangrijkste. We gaven elkaar een hand en hij gaf mij het cassettebandje waar we de hele reis op hadden zaten meebleren. Aardige jongen. Morgen gaan we naar het Drepung klooster. Ik heb nog stiekum een fotoboek over de Dalai Lama meegenomen. Ik zit te denken om hem te geven aan de monnik van Sera.
Nog even dit.... Wanneer je Tibet zou willen ontdekken op een zeer bijzondere manier met heel veel informatie, raad ik je aan om eens contact op te nemen met Just Schilder. Deze integere man organiseert veelvuldig reizen door Tibet. Hij garandeert bijzondere plekjes en veel reiservaring en kennis van zijn zijde. Je kunt contact met hem opnemen via info@tibetreizen.nl of www.tibetreizen.nl.
Klik op de foto voor een vergroting
Klik op de foto voor een vergroting
Klik op de foto voor een vergroting
Marcel: 30 april 2006, Een groet uit het feestende Lhasa waar met volle overgave de verjaardag van onze vorstin wordt gevierd. We zijn net terug van een driedaagse tocht naar Nam Tso het op een na hoogste zoutmeer ter wereld. Waar het hoogste ter wereld ligt lopen de meningen uiteen. Het is alvast een autorit van ongeveer 225 km. vanaf Lhasa. De duur wordt in hoge mate bepaald door de kwaliteit van het materiaal. Zo ook in dit geval. De auto toonde behoorlijke kuren. Maar hij moest dan ook over een pas van 5200 meter hoog. Een paar keer verdween de chauffeur bijna onder de motorkap; zag je alleen nog een voetje buitenboord bungelen. Ook wist hij niet echt waar we moesten zijn. Nadat hij het had gevraagd en terloops ook nog wat benzine had gekocht bij de nomaden konden we uiteindelijk op het juiste karrespoor de campingsite bereiken. Vanuit de auto hadden we al gezien dat het zoutmeer helemaal bevroren was en iedereen weet dat zout water niet zo snel bevriest. Het was al behoorlijk koud toen we aankwamen. Het onderkomen bestond uit een dubbelwandige tent waar 5 bedden stonden. Tot overmaat van ramp was ik mijn slaapzak vergeten en bij temperaturen rond de 10 graden onder nul leek mij dat geen pretje. Maar we waren gelukkig voldoende dekbedden en dekens beschikbaar. Op een goed moment zoveel dat ik me bijna niet kon omdraaien van het gewicht. Het was alsof een volwassen vent bovenop we was gaan liggen...De volgende morgen was de hele wereld wit. Het had gesneeuwd; een sproojesachtig gezicht. Ieder ging zijn eigen ding doen; fotograferen, wandelen, koppie koffie (hadden we bij ons ons) of nog een poosje op bed. Slapen op een hoogte van meer dan 4700 meter hoogte is iets wat je als laaglanders niet al te lang achter elkaar moet doen. Er zijn dus verschillende reisgenoten die op een verschillende manier er allemaal last van hadden. Ik had mijn portie in Lhasa al gehad. De productie van de rode bloedlichaampjes bij mij is al goed op gang gekomen. hoewel dat geen garantie is voor verdere klachten. In de wintertijd is er vaak de traditionele foto van kruiend ijs bij de vuurtoren van Urk. Welnu hier is geen vuurtoren; maar des te meer kruiend ijs. Er waren ook veel meer mensen dan de vorige dag. Het lijkt wel of de Chinese overheid van Nam Tso dat een natuurpark is, een toeristische attractie wil maken. Overal wordt volop aan de weg gewerkt. De charme van de reis en het karige onderkomen is dan helemaal weg. Maar ja, je ziet overal de invloed van de chinezen. Soms komt tibetaans helemaal niet meer voor op de borden langs de weg. In de vooravond zijn we langsgeweest bij de nomaden. De land is zo groot en zo leeg dat je ze nauwelijks ziet staan; een tent; soms een motor maar vaak ook een pool-biljart. De bewegen zich mee met de kuddes Yaks en schapen. In een tent stond een generator te draaien en zat jong en oud naar tibetaansesoap te kijken. 's Avonds gewoon bij de tent gegeten en daarna vroeg op stok. De terugreis verliep voorspoedig tot ongeveer een km. Na vertrek de motor weer begon te sputteren. Maar ook dit hoort tot de chamres van het reizen. Op de top moest de jonge chaffeur met zo ongeveer alles wat informatie kon dragen foto's van ons maken. Een gure keiharde koude wind met prachtige gebedsvlaggen. Die zie je op elke top of hoogste punt van een pas. Op de terugreis ons nog even goed kwaad gemaakt op die chinezen en hun spoorbaan. We hebben er een heel stuk langs gereden. Als deze klaar is betekent dit het einde van Tibet. Niet zozeer dat het gemakkelijker bereikt kan worden maar meer dat het dan doeltreffend leeggeroofd kan worden van hout, mineralen edelstenen en verder alles dat de chinezen kunnen gebruiken. Daarna zal Tibet wel een vorm van zelfbestuur krijgen...Een laatste impressie van de terugreis zijn de prosternerende pelgrims vanuit verre buitengebieden van Tibet, op weg naar de Jokhang. Een prosternerende pelgrim gaat vanuit stand op de knieeen en vervolgens langsuit liggen en raakt daarbij met zijn voorhoofd de aarde (er vormt zich een flinke brok eelt op de plek) Hij of zij gaat daarna weer staan en gaat verder op de plaats waar met het voorhoofd de aarde is geraakt. En dit vaak over honderden en zelfs duizenden km. Een oudere vrouw vervoert met een handkar de schamele bezittingen van de pelgrims. Morgen naar Drepung en nog wat kloosters en dan begint het grote fietsavontuur van Lhasa naar Kathmandu.
Klik op de foto voor een vergroting
Klik op de foto voor een vergroting
Klik op de foto voor een vergroting
Stephan: 30 april 2005, Het is bij jullie nu Koninginnedag. Normaal gesproken had ik in Schoonhoven oude troep verkocht op een kleedje, voorafgegaan door de 'aubade' met onze kids voor het gemeentehuis. En daarna oranje tompoezen eten. Geen oranje tompoezen vandaag. Wel een onberispelijke blauwe lucht en vanavond een fles Lhasa Beer ('Beer From The Roof Of The World') bij het eten. Ik heb aan jullie gedacht! Het duurde even maar ik was enkele dagen uit de lucht. Mijn vorige Tibet journaal (dinsdag) via hotmail mislukte. Ik had het verhaal getikt en die klotecomputer deed ineens niets meer. Inmiddels is het zaterdag en heb ik veel meegemaakt. Woensdag hebben we op de fiets een klooster bezocht in het plaatsje Sera, 8 km. buiten Lhasa. Daar zijn in 1961 duizenden monniken onthoofd en gemarteld door de Chinese onderdrukkers. Een vreselijk verhaal, dat wij hoorden van een overlevende. Dan weet je weer wat er leeft in het verscheurde Tibet. De afgelopen drie dagen hebben wij doorgebracht bij het zoutmeer Lake Nam Tso op 4.750 meter. Een hoogtestage die het acclimatiseren ten goede zou moeten komen. Donderdag zijn we vertrokken met een LandCruiser en chauffeur. De bagage en fietsen hebben we achtergelaten in ons hotel in Lhasa. Normaal duurt deze tocht per auto circa 6 uur, maar de gammele jeep ging onderweg telkens kapot. Dit is niet het ergste, ik kreeg verschijnselen van hoogteziekte. Mijn hoofd deed pijn, handen en voeten tintelden en moest bijna overgeven. Rond 19 uur arriveerden we bij het meer, waar een primitief tentenkamp met ijzeren bedjes gereed stond. Daar ben ik met mijn broek, wollen sokken, fleecetrui en muts in mijn slaapzak gekropen. Het was erg koud. Ik heb diamox genomen tegen de verschijnselen. Wonderwel heb ik er goed op geslapen en de volgende ochtend (vrijdag) waren de ziekteverschijnselen grotendeels verdwenen. Ik heb daarna kunnen genieten van de omgeving: een bevroren zoutmeer in de middle of nowhere. Ver verlaten van de bewoonde wereld, slechts bewoond door weinige nomaden in tenten, yaks, bergschapen en wilde honden. We hebben gewandeld en gefotografeerd in het tententkamp en rond het meer. De nacht was helder en koud. Onze flessen drinkwater zijn in de tent bevroren. Vanmiddag zijn we veilig teruggekeerd in Lhasa. De tocht voerde over een pas van 5.190 meter. De LandCruiser moest 20 keer langs de kant vanwege defecte bezinetoevoer. Morgen blijven we in Lhasa en waarschijnlijk kruipen we maandag of dinsdag op de fiets. We nemen dan voorlopig afscheid van Irma en Marianne en wij gaan dan richting Nepal.
Klik op de foto voor een vergroting
Klik op de foto voor een vergroting
Klik op de foto voor een vergroting
Hans: 2 mei 2005, We zitten hier onze laatste dag in Lhasa te verspillen en morgen gaan we op weg door de Himalaya. De eerste dag proberen we in Chosul te komen en daarna naar Nangartse. We moeten daarvoor al weer over een aantal passen van over de 5000 meter heen. Ditmaal met de fiets dan. Ik verlaat Lhasa met een weemoedig gevoel omdat ik niet weet wanneer ik hier weer zal komen. De mensen zijn hier altijd ontzettend aardig en ze laten altijd een diepe indruk achter. Vandaag bezoeken we Pabongka. Gisteren wilden we daar al naar toe maar het klooster "Drepung" was te mooi om zomaar doorheen te rennen. Rondom het klooster wonen mensen in grotwoningen. Echt heel bijzonder. Ook wil ik nog even kwijt dat we vanavond weer op de radio zijn bij Radio Zilverstad in het programma "Zilvermaan" bij Ruud Broekhuizen van 20.00 tot 21.00 uur.
Voor mensen buiten Schoonhoven kunnen luisteren via de website www.radiozilverstad.nl. Je klikt dan op LIVE ON AIR en je kunt het programma beluisteren. Klik hier voor interview 1 en hier voor interview 2. Daarna op PLAY drukken!! Ik moet stoppen want ik word aan mijn overhemd getrokken om te gaan ontbijten.
Klik op de foto voor een vergroting
Klik op de foto voor een vergroting
Klik op de foto voor een vergroting
Hans: 2 mei 2005, Aan alles komt een eind en zo ook het verblijf in Lhasa. Morgen gaan Marcel, Stephan en ik Lhasa verlaten in de ochtend. Ik wilde nog een dagje langer blijven maar de jongens willen gaan fietsen. Ik blijf liever een dag langer in Lhasa dan in Kathmandu. Vanochtend zijn we naar het Pabongka-klooster geweest. Het was moeilijk om een taxi te krijgen die ons daar naar toe wilde brengen. Just Schilder had mij al verschillende malen geattendeerd op het Pabongka-klooster. Het heeft veel te leiden gehad onder de Chinese Culturele Revolutie maar inmiddels is er heel veel opgeknapt. Het klooster is uit de 7e eeuw. Later werd het gebruikt door Dalai Lama's die pas geinstalleerd werden. Een Tibetaanse taxi-chauffeur was uiteindelijk wel bereid om ons te brengen en reed naar Drepung. Na duidelijk gemaakt te hebben dat we naar Pabongka wilden, draaide hij zijn auto om en reed ons naar de gewenste plek. Onderweg maakte hij een gebaar van "Foto's maken" en zei steeds "Dalai Lama". Hij wilde graag een foto van de Dalai Lama. Die hadden we niet bij ons. Omdat hij zo vriendelijk was, scheurde ik maar een illustratie uit "The Lonely Planet" van de Dalai Lama. Hij raakte hem z'n hoofd en hart aan en deed hem toen in zijn binnenzak. Vervolgens stak hij zijn duim omhoog en reed ons naar boven naar het klooster. Een onverharde weg en de keien knalden overal naar toe. Nadat de monnik alle vertrekken had laten zien, wilde hij met onze camera's ons fotograferen. We lieten hem gerust zijn gang gaan. Hij was helemaal wild van fotograferen en nam allerlei standjes om ons zo goed mogelijk erop te zetten. Daarna liepen we over de bergen naar het Sera-klooster. Een fantastische wandeling. Tegen de avond reden we terug naar Lhasa. Daarna nog een software programma geinstalleerd bij Dunya. Dat kunnen ze dan gebruiken om muziek af te spelen. Eddy Caron had het op een website gezet zodat we het hier weer konden downloaden. Just, enorm bedankt voor alle informatie! Pabongka was erg mooi en we werden daar zeer gastvrij ontvagen. En morgen dus weg...naar Chosul. Ik denk dat het wel 3 dagen duurt voordat we weer in de gelegenheid zijn om te mailen. Marianne en Irma komen we later weer tegen. Waarschijnlijk in Shigatse of Gyantse. Internet brengt ons weer bij elkaar!
Klik op de foto voor een vergroting
Klik op de foto voor een vergroting
Klik op de foto voor een vergroting
Stephan: 2 mei 2005, Eindelijk! Morgenochtend rond 10.00 uur (als jullie slapen...) vertrekken we op onze fietsen voor de eerste etappe richting Kathmandu. Ik vind het hartstikke spannend. Gaat alle bagage er op? (totaal ongeveer 20 kilo op mijn fiets). Ik leef al twee weken uit mijn drie fietstassen. Elke ochtend een handwasje bij de wasbak buiten het hotel. Dat wordt komende weken wel anders. Morgen voert de route naar Chushul, ongeveer 60 kilometer ten zuiden van Lhasa. We proberen daar te slapen in een pension. Woensdag wordt echt buffelen; we vertrekken dan vroeg richting Nangartse. Er wacht ons meteen een pas van 4.900 meter. Hoger dan de Mont Blanc. Na Nangartse gaan we richting Gyantse en Shigatse. In een van beide plaatsen zullen we waarschijnlijk een dag rust moeten nemen. Het email verkeer zal komende twee weken een andere frequentie krijgen. In "the middle of nowhere" verwacht ik minder internet mogelijkheden. Marcel en ik kennen de omgeving helemaal niet, Hans gelukkig wel. Ik ben benieuwd. Irma en Marianne laten we achter in Lhasa. We zullen hun aanwezigheid en gezelligheid missen. Zij gaan per LandCruiser richting Koningsvallei en Mount Everest. Onderweg zullen we de meiden nog ergens tegenkomen (met koffie). In de afgelegen dagen heb ik mij wel eens afgevraagd waarom ik in Tibet geen MacDonalds restaurants zie. Ik had het menu namelijk al in mijn gedachte:
* MacYak (een hamburger van heerlijk taai yakvlees, gegarneerd met een blaadje Tibetaanse sla)
* YakShake (een shake van ijskoude yakboter in diverse smaken)
* MacMomo (een heerlijke Tibetaanse snack van lokale lekkernijen zoals varkensoor en eendekop)
* Tibet Happy Meal (met een gebedsmolentje voor de kleintjes...)
Kortom, voor commerciele jongens liggen er hier nog kansen!
Bij mijn vertrek uit Nederland woog ik 80,2 kilo. We zullen zien wat er overblijft.
Klik op de foto voor een vergroting Klik op de foto voor een vergroting Klik op de foto voor een vergroting
Marianne en Irma: 4 mei 2005, Gisteren hebben we de boys uitgezwaaid en linea recta naar de tourist office gegaan om een reisschema vast te stellen. Zoals velen weten gaat ook onze reis richting Kathmandu. Onderweg zullen wij een paar trekkings gaan doen. De eerste is tussen Salu naar Nartang, het enige wat we daar nog moeten regelen is een Yak. Onderweg zullen er geen slaapplekken zijn en moeten we k(r)amperen en zelf voor ons eten zorgen. En toch zien we er erg naar uit. De tweede trekking zal bij de Mount Everest zijn. Hier proberen we bij een klooster te overnachten.Wil je ons volgen kijk dan op www.marianneenirma.waarbenjij.nu Een bericht voor de fietsers: Hey fietsers, de smsjes ontvangen we niet maar gelukkig houdt Lia ons op de hoogte.
Klik op de foto voor een vergroting
Klik op de foto voor een vergroting
Klik op de foto voor een vergroting
Marcel: 7 mei 2005, Gisteren 6 mei aangekomen in Gyantse, een redelijke grote stad waar de chinese invloed duidelijk te merken is. We hebben een internet-cafe gevonden en omdat vandaag, 7 mei, een rustdag is ook eventjes tijd voor een berichtje. Het laatste nieuws voor jullie was dat we op het punt stonden Lhasa te verlaten. Welnu, dat hebben we gedaan. We zijn nu vier dagen op reis op de fiets en ik moet jullie zeggen, dit is het zwaarste dat ik op sportgebied in mijn leven moet hebben doorstaan.
Het is niets zieligs want ik ben hier uit eigen vrije wil; maar toch. Klimmen in Tibet is loeizwaar. Er is een aantal redenen te geven voor deze zwaarte; de hoogte; vooral de hoogte speelt me parten. Want vergeet niet dat we op 4500 tot 5000 meter zitten (standaard dus...) elke stap is heel zwaar. En als je dan op een fiets van 20 kg. en meer dan 20 kg. bagage ook nog 30 km. moet klimmen om tot 5000m. te komen dan weten jullie het wel. De eerste dag bestond uit een warmrijritje van ongeveer 60 km. Je moet dan eerst Lhasa uit zien te komen.Dat gaat langs buitenwijken en industrie ( of wat daar hiervoor door moet gaan ) Chusul was de eerste bestemming. Wel een hotel, maar vraag niet hoe. Geen water, geen WC, geen douche dus zomaar in bed. De tweede dag was de beklimming naar Kampa La. Een pas op meer dan 4700 m. (van minder dan 3600) uiteindelijk kom je uit bij het Schorpioenenmeer, een gigantisch groot meer dat ook op de site staat( op de foto dan..) Maar om daar te komen moet de terugkeren naar de diepste krochten van je ziel ( volgens Hans Breuer ) En dat is waar!!! Ik heb geklommen (niet meer dan 5km. per uur en bij de snelheid gaat de afstandsteller en de hoogtemeter slechts heel langszaam vooruit) en ik heb gelopen. De fiets voortzeulend over het slechte wegdek. Ik moest toen denken aan Frank van Rijn die dat dagen heeft gedaan in de Kalahari-woestijn ) Uiteindelijk kwamen we lopend boven (althans ik) en als je dan dat meer ziet en je drinkt wat ben je de inspanningen bijna alweer vergeten. Maar omdat we er zolang over gedaan hadden konden we de uiteindelijke etappeplaats (Nangartse) niet meer bereiken. Ik was zo verschrikkelijk moe, dat ik uiteindelijk heb aangeklopt bij mensen of we misschien op hun terrein de nacht mochten doorbrengen. Gelukkig was de bekende tibetaanse gastvrijheid ook hier aanwezig. We kregen heet water om een bakje soep te maken (cup-a-soup kan de redding zijn van een oververmoeide reiziger); water om ons te wassen (hebben we ten tweede male niet gedaan) en een kleed om op de vloer te leggen zodat onze matjes niet gelijk al te vies zouden worden. Om half negen lagen we in ons overdekte bivak. De volgende morgen was er weer heet water. We hebben de mensen heel hartelijk bedankt en ze 60 yuan gegeven (is 6 euro) net zoveel als het hotel in Chusul kostte. Verder gereisd richting Nangartse. Maar voor we daar arriveerden kwamen we in een gigantische sneeuwbui terecht. Prachtige video en foto-opnames gemaakt. En uiteindelijk kwamen we in Nangartse. Kwaliteit van het onderkomen was evenredig aan de vorige twee keer; dus geen water, douche en behoorlijke WC. Het hotel werd gerund door een meisje van ongeveer twaalf jaar dat gewoon bij ons op de kamer bleef staan om te kijken hoe we onze spullen uitpakten. Gegeten bij Lhasa-restaurant, een restaurant dat Hans nog kende van de vorige keer. Niet slecht maar toch. Trouwens door de inspanningen heb ik eigenlijk helemaal geen honger. Maar ja, je moet toch iets eten. Naar aanleiding van WC-bezoek in Nangartse heb ik besloten een impressie van het toiletbezoek in tibet op te nemen in mijn dakboek. Jullie zullen daar dus nog even op moeten wachten. Van Nangartse naar Gyantse is ongeveer 105 km. De trip begon om 7.30 over een streep van 10km asfalt. Het leek wel een verlengde startbaan...Maar na een kruising werd het gelijk weer steenslag, wasbord en keien. Daarna werd het ongeveer 20 km. klimmen om de top op 4998 m. te bereiken. Ik was nu een klein beetje voorbereid, maar toch. De inspanning was gelijk aan die van de tweede dag. Het blikveld bestaat op een goed moment alleen maar uit de bovenkant van je Sherpa-bril ( voor het vele stof; de stuurtas en de tellertjes op je stuur. Maar uiteindelijk mocht Paco van Hans en Stephan als eerste de top beklimmen. Daar troffen we een enigszins vreemde duitser die sneeuw aan het eten was. Bleek dat hij daar 20 meter onder de top had geslapen in de open lucht zonder tent. Alleen in zijn slaapzak. Hij had geen of een zeer foute kaart bij zich. Hij had dan ook geen idee van afstanden. Om 12 uur stonden we dus op de top; Daarna was het nog meer dan 70 km. naar Gyantse. Een reis met nog veel beklimmingen en ander ongemak. Om de twee anderen niet al te veel te hinderen heb ik de laatste beklimming in mijn uppie gedaan terwijl Hans en Steef iets gingen drinken. Lekker in mijn eigen tempo- eventjes rusten - ben ik boven gekomen. Het werd echter later en later. En tot overmaat van ramp kwamen Klaus (want zo heette de duitser) en ik in botsing. Plotseling lag een zijtas op de grond. Gewoon van mijn fiets gescheurd. De haken waren helemaal kapot. Gelukkig had ik reservehaken bij me. Dus snel repareren en naar het hotel. Daar stonden Marianne en Irma ons op te wachten. Die zijn met hun eigen route door Tibet bezig. Ze schrokken wel van ons. Hans en Steef helemaal paars en ik helemaal wit. Maar ja, we hadden dan ook wel een tocht achter de rug. Nu snel onder de douche (wel aanwezig maar koud) en naar het restaurant. Om half elf vielen echt de luiken bij ons dicht. Op een heerlijk bed geslapen tot half 8 en nog een uurtje "nagelegen " en bedacht wat er vandaag allemaal te doen staat. Het eerste voornemen was om het thuisfront te informeren. (bij deze dus) Vervolgens moet ik langs bij de lokale fiesenmaker om een slag uit mijn achterwiel te laten halen; tassen opnieuw bevestigen en nog meer bagage aan Irma en Marianne meegeven. Het is allemaal veel te zwaar. Zowel voor de fiets als voor mij (het moet allemaal maar omhoog gezeuld worden over de hoge passen.) Daarna nog wat schrijven in mijn aantekeningenboekje. Het begint al aardig vol te raken, maar ik heb gelukkig nog een boekje bij me. Het is best een lang verslag geworden maar nu hebben we tenminste de mogelijkheid. Het gaat jullie allemaal goed; met mij gaat het nu weer uitstekend.
Klik op de foto voor een vergroting
Klik op de foto voor een vergroting
Klik op de foto voor een vergroting

Het Reisverslag Deel 2

1-2-3