Het Reisverslag Deel 3

1-2-3

Hans: 7 mei 2005, We zitten in Gyantse. Dinsdag 3 mei zijn we op de fiets vertrokken uit Lhasa. Nadat we 's-ochtends de witte sjalen in ontvangst voor onze fietsen en voor onszelf hadden genomen, werden we omhelsd door het hotelpersoneel. Het moeilijkste was afscheid nemen van Marianne. Ik zou ze pas in Gyantse weer zien. We vertrokken om 12.00 uur vanuit het hotel. Eerst nog even geld gehaald bij de Bank of China en op naar Chosul. Een vrij makkelijke route want de weg liep vrij vlak. We reden langs het rotsbeeld van Boeddha en namen daarvan wat foto's. Marcel, Stephan en ik bereikten om 18.00 uur Chosul. 65 kilometer van Lhasa. De avond begon al in te vallen. Marcel en Stephan hadden hun helmen en zonnebrillen nog op waarop de Tibetanen hen aankijken alsof ze eigen "Rockwell" gingen beleven. Een hotel was redelijk snel gevonden. Het "Tsetang Hotel" bleek al 6 maanden verlaten door de schooonmakers. Bergen rotzooi lag opgestapeld in het trappenhuis. Ook het beddengoed leek beslapen door Chinezen met huidschurft en allerlei andere enge ziektes. We liepen door het dorpje op zoek naar een eetgelegenheid. We liepen tegen een garagecontainer aan waar een paar tafeltjes en stoeltjes in stonden. Prachtige TL-verlichting vastgeplakt aan het plafond met cellotape. De eigenaar gebaarde om binnen te komen. We besloten om op zijn uitnodiging in te gaan. Hij gaf ons vol trots zijn menukaart. Een aantal A4-tjes in het Chinees verpakt in groezelig plastic. We konden er geen wijs uit worden. Ik besloot de keuken in te gaan en aan te wijzen wat we wilden hebben. Het verraste ons hoe lekker het eigenlijk was. Na een biertje gingen we naar bed. De volgende ochtend stonden we klaar om de Kampa La over te gaan. (Volgens "TIBET OVERLAND": Kampa La - ooh la la! This the big one - very big. Be ready for it.) 4800 meter hoog. Een echte moordenaar. We vertrokken om 7.00 uur. Na een aantal dorpjes doorgereden, zagen we hem staan. Hoogteverschil 1200 meter over 30 kilometer. Lage versnelling. 20 kilo rotzooi achterop de fiets. Tot 4000 meter ging het nog wel. Met een zuurstofpercentage van 60 procent gingen Marcel , Steef en ik met regelmatige slag naar boven. Daarna werd het steeds moeilijker. Vooral Marcel (een goed getrainde fietser) kreeg moeite met de hoogte. "Hans, jij zei dat ik de binnenkant van mijn ziel zou zijn....nou ik zie de krochten van mijn geest. Godsamme wat is dit zwaar! Ik ben al 10 keer doodgegaan op deze berg." Op 4500 meter brak mijn fietsketting. Hij lag in een dikke laag stof. Staand de ketting er weer op zetten, ging niet vanwege het zuurstofgebrek. Dan maar op grond zitten. Na een kwartier lukte het om het pinnetje weer in de ketting te krijgen. Helemaal onder het stof weer op de fiets. Praten kostte de grootste moeite. Marcel probeerde een lift te krijgen naar de top maar niemand was bereid. Zwijgend naar boven met pijnlijk vertrokken gezichten. Vooral om Marcel maakte ik mij grote zorgen. Om 17.30 uur zagen we de gebedsvlaggen. We stonden op de pass. Stephan werd duizelig, voelde zich niet goed en moest gaan zitten. Hij herstelde zich gelukkig snel. We zagen nu het Schorpioenenmeer. Uitgestrekt zover we konden kijken. Een fantastisch gezicht. Na een kwartiertje begonnen we aan de lange afdaling. Het meer veranderde steeds van kleur. Fascinerend om te zien. We reden nog zo'n anderhalf uur door. Marcel was aan het eind van zijn latijn. Naar het volgende dorp fietsen kon niet meer en we vonden het niet meer verantwoordelijk om in het donker door te gaan. We besloten bij het volgende huis aan te kloppen en te vragen of we daar mochten slapen. Een Tibetaan deed open en zonder enige twijfel bood hij ons slaapruimte aan. De ruimte was totaal beschimmeld. Ik veegde de vloer aan omdat alles onder de stof lag. De Tibetanen timmerden de kapotte ruiten dicht met karton en er werd een groot kleed gehaald waarop we onze matrasjes en slaapzakken konden neerleggen. "Wat een geweldige lui!" Warm water werd gebracht en water om ons te wassen. We konden soep en koffie maken. Marcel lag al direct te slapen. We vielen met het geluid van de wind in slaap. De volgende ochtend besloten we om naar Nangartse te fietsen. Niet zo'n lange afstand. Zeker om Marcel te besparen. Uiteindelijk willen we met z'n allen Kathmandu bereiken. We vertrokken om 8.00 uur. We hebben de mensen heel hartelijk bedankt voor hun enorme gastvrijheid, wat geld gegeven en afscheid genomen. In het volgende dorp aangekomen, dronken we wat. Stephan deelde wat ballonnen uit aan kinderen maar dat werd een gekkenhuis. Volwassen mensen rukten de ballonen uit de handen van kinderen. Nieuwe ballonnen gegeven aan kinderen maar de lol was eraf. We besloten verder te rijden. Na een half uur werden we overdonderd door een enorme sneeuwbui. We konden elkaar haast niet meer zien rijden. Geen schuilplaats in de buurt. Dan maar doorrijden. Ik zei tegen Stephan dat het eigenlijk wel heel mooi zou zijn om hiervan foto's te maken. Dus allerlei geweldige foto's van elkaar gemaakt. We reden nog een verkeerde afslag in maar we werden gelukkig op tijd gewaarschuwd. Door de sneeuwbuien over de dijk naar de andere kant van het meer. Na een uurtje hield het sneeuwen op en brak de zon door. Nog zo'n 20 kilometer naar Nangartse. Onderweg worden we steeds begroet door de Tibetanen. Iedereen zwaait, houd zijn duim omhoog en lacht naar je. Kinderen, ouderen en jongeren doen dat. Dat maakt het reizen door Tibet heel bijzonder. In Nangartse vonden we een hotel van de dezelfde smerigheid als de vorige. Direct na aankomst, lagen we een uurtje op bed en na een goede maaltijd vielen we in een diepe slaap. De volgende ochtend gaf ik aan dat ik eigenlijk helemaal naar Gyantse wilde rijden. 103 kilometer. Dan nemen we een dag rust om goed te herstellen. Ik vroeg aan Marcel of hij dat aan kon. Hij stemde in en we stapten op onze fietsen. We moesten naar 4960 meter over de Karo La Pass. Deze is niet zo zwaar als de Kampa La omdat hij geleidelijker naar boven gaat. We reden door de prachtig besneeuwde bergen. Het was erg koud (-5 graden) maar de uitzichten maakte veel goed. Aangekomen op de top zat een Duitser. Bijna een fragment uit een Fassbinder-film. Hij vertelde dat hij een paar meter onder de pass had geslapen in zijn tent. Hij was helemaal verkleumd, zat zonder water en at de sneeuw op. Zijn fiets lag 20 meter verderop. Ongelooflijk onverantwoord. Ik zei tegen Stephan dat hij hem de fles water moest geven die we over hadden. We besloten om hem mee te nemen naar Gyantse. Marcel vond het ongelooflijk dat hij de top al wist te bereiken op zijn boodschappenfiets. Zijn fietstechniek was zo bedroevend dat ik hem voorstelde om zijn fiets in Gyantse te verkopen en verder te gaan met de bus. Hij vond onze raadgeving niet relevant en fietste toch met ons mee. We reden de Simi La over van 4300 meter. Op de top vergaapten we ons aan het spectaculaire uitzicht. Niemand te zien en een orkaan van stilte. Nu nog naar Gyantse. Enorme stofwegen met een laaghangende zon. Marcel zei dat hij deze rit voelde alsof hij drie keer de Elfstedentocht had gereden. Ben jij nou niet moe, Hans?; vroeg hij. Natuurlijk was ik moe. Ik verlangde ook naar een bed. In de verte zag ik Gyantse met het hoge fort liggen. We reden Gyantse in en we feliciteerden elkaar met de goede afloop van deze reis. Klaus, de Duitser was ook blij dat hij in Gyantse aan was gekomen. We reden de poort van het hotel in en ik zag direct Marianne staan. Ik was zo blij om haar te zien. Ze was ook net aangekomen in Gyantse met de Landcruiser met Irma. Alles was goed gegaan. Na vier dagen konden we eindelijk douchen, de vieze kleren afgeven aan de receptie om ze te laten wassen en eens goed te eten. Vooral Stephan deed ons versteld staan van zijn enorme eetlust. Ik ga weer even de stad in. Gyantse was vroeger een leuk Tibetaans stadje. De Chinese overheid doet er alles aan om het te veranderen in een lelijke saaie Chinese betonjungle. Het gaat het ze nog lukken ook.
Klik op de foto voor een vergroting
Klik op de foto voor een vergroting
Klik op de foto voor een vergroting
Stephan: 7 mei 2005, Inmiddels hebben we vier dagen gefietst en verblijven wij vandaag in het stadje Gyantse waar we gisteravond om 20.00 uur na een uiterst zware tocht, zwart van stof en modder arriveerden. We hebben al 273 km. gefietst van de 1.000 kilometer die onze tocht lang is. Het einddoel is Kathmandu. De tocht loopt over de 'Friendship Highway', een ongeasfalteerd pad van stof, zand en steen. De route voert door inmense bergmassieven, langs meren en primitieve gehuchten (zie de routekaart op onze website!). Gisteren reden we om 07.00 uur weg uit het bergdorp Nangartse. De rit was 108 km. en na 30 kilometer wachtte ons de Karo La pas van 4.960 meter. Zelfs met volle bepakking is het gelukt om eroverheen te fietsen alhoewel dit fysiek het uiterste van ons drieen heeft gevraagd. Ik heb zelden zo moeten afzien. Mijn longen werden opgerekt tot ballonnen en de schreeuw om zuurstof was ongekend. Na elke tweehonderd meter fietsen moest ik twee minuten pauzeren. Je betaalt fysiek de hoogste prijs maar de beloning is een landschap van ongekende schoonheid en er komen zelden of nooit toeristen. Hier heerst de absolute stilte van het hooggebergte. De zon scheen fel, de lucht was donkerblauw en werd omgeven door witte bergtoppen. De foto's zullen voor zich spreken.De dagen ervoor waren afmattend. We hebben woensdag overnacht op de grond in een ijskoud schuurtje langs het Yamdrok-Tso meer in the middle of nowhere. Het werd donker en moesten kiezen tussen onze tent of die ene schuur. Ook hebben we een korte sneeuwstorm gehad op 4.400 meter. Tijdens het fietsen leven we op water, kaakjes, cup-a-soep, druivesuiker en stukjes chocolade. De nachten worden doorgebracht in primitieve en smerige lodges, zonder water, zonder plee of ander sanitair. Poepen en piesen gebeurt in een gemeenschappelijk betonnen gat dat vreselijk stink. Maar het went. Gisteravond hebben we ons met koud water kunnen douchen en daarna redelijk kunnen eten (noodle soup, rijst, patatjes en Chinees bier). Morgen fietsen we naar Shigatse (100 km.), daarna voert de tocht richting Lhatse waarna het nog primitever wordt. En waarschijnlijk nog minder internet mogelijkheden. De Tibetanen die wij onderweg tegenkomen zijn vriendelijk. Zodra we ergens stoppen staan er 20 mensen zich te verdringen om onze fietsen. Soms delen we een paar ballonnen uit aan kinderen. Dan loopt het hele dorp uit. Deze reis doet veel met mij en geeft het besef dat we het in Nederland heel erg goed hebben. We zien veel armoede en bedelende kinderen. Maar de Tibetanen lachen en zwaaien altijd naar die drie blanke fietsers.
Klik op de foto voor een vergroting
Klik op de foto voor een vergroting
Klik op de foto voor een vergroting
Hans: 8 mei 2005, We zitten in Shigatse. De lelijkste stad van Tibet. Marianne en ik hadden deze stad zo'n 10 jaar gelden deze stad al bezocht met Dick & Froukje. De Chinezen hebben er nu niet bepaald hun best gedaan om er iets aantrekkelijks van te maken. Ze bouwen waarschijnlijk alles zonder tekening. Afschuwelijke crisesbouw. Vanochtend zijn we vertrokken uit Gyantse. We verbleven in het Wutse Hotel. De weg naar Shigatse is een lange betonnen streep van zo'n 100 kilometer. Zon in de rug, windje in het gezicht en zeven en een half uur in dezelfde houding. Weer ontzettend veel Tibetanen langs de weg aan het zwaaien en roepen. En zelfs Chinezen die uit hun auto hangen met duimen omhoog. We moeten soms erg lachen over de manier waarop ze proberen je aandacht te krijgen. Bij aankomst in Shigatse kregen we de zon midden in het gezicht en onze gezichten zijn zwartgeblakerd. Morgen rijden we richting Lhartse. Daar ligt geen asfalt dus we gaan flink in het stof bijten. Kamperen wordt nu noodzaak want er is niet zoveel slaapgelegenheid onderweg. Overigens rijden we zonder permits. Zoals ik ook al deed vorig jaar. Maar we blijven tegen iedereen vriendelijk. Zo lukt het allemaal het best.
Klik op de foto voor een vergroting
Klik op de foto voor een vergroting
Klik op de foto voor een vergroting
Hans: 11 mei 2005, We zitten in Lhatse. Gisterenavond na een zeer vermoeiende rit in dit plaatsje aangekomen. We vertrokken eergisteren om 12.00 uur uit Shigatse. Na een ontbijt met Amerikanen (Did you that our president is visiting your country?) Jazeker! Daarom zitten wij hier! Ik maak daar geen vrienden mee. Ik weet het maar goed...Daarna hebben we het tempelcomplex bezocht. Enorm indrukwekkend. Vooral naar de 25 meter hoge Boeddha in een van de tempels hebben we met open mond staan kijken. In een andere tempel zagen we hoog in een schrijn de 10de Pancha Lama staan. Helemaal in het goud. Nu heb ik weleens het gebalsemde lichaam gezien.Maar de Tibetanen vertelden mij dat zijn lichaam er in het goud zat. We mochten er absoluut geen foto's van maken . Hoe graag ik dat ook wilde. We hadden onze fietsen bij de kassa neergezet. De monniken zouden op onze fietsen en bagage letten. Bij terugkomst bij de fietsen nog met de monniken gestoeid en tot weer op weg. Na 2 kilometer hield het asfalt op en reden we de zandbak in. 150 kilometer door het zand naar Lhatse. Enorm heet was het. Ieder van ons bedekte zijn hoofd met stofbrillen, doeken en goede hoofddeksels. Je verbrandt levendig onder de Himalaya-zon. Na 5 kilometer kwamen we een Belgisch echtpaar tegen. "Awel, Jullie zijn dus dienen Hollanders waar wij al over gehoord hadden". De jongen, Ebro was ziek geworden in de hitte en zij gingen terug naar het hotel. Ebro vertelde ons dat je in Belgie een jaar verlof kan nemen en dat je baas daarna verplicht is om je terug te nemen. Je wordt dan gedurende dat jaar een miniumloon uitbetaald. Waarom hebben wij in godsnaam Balkenende? Ik ga in Belgie wonen. In ieder geval hopen we Ebro en Katrien nog tegen te komen. De weg naar Lhatse is moeizaam, heet en traag. Bovendien waren er werkzaamheden aan de weg. Ze zijn er bezig met betonnen tunnelbakken voor waterafvloeing. Chinezen hebben een diepe hartstochtelijke relatie met beton die nog dieper gaat dan met hun vrouw en kinderen en onze lieve Heer. "Heer, Geef ons Heden Dagelijks Beton en Leidt ons niet in de Natuur!" Opeens reed er een Landcruiser voorbij met een Amerikaan uit het raam die schreeuwde: Respect, man, respect!!!. Rond 5 uur werd ik zelf ook beroerd van de hitte en we besloten een onderdak te gaan zoeken. Ik kreeg koorts en ik wilde zo snel mogelijk gaan liggen. We klopten bij Tibetanen aan en gelukkig konden we daar de nacht doorbrengen. De omgeving deed denken aan het schilderij van Van Gogh's Aardappeleters. Na wat medicijnen in een diepe slaap gevallen. Midden in de nacht werd ik wakker van babygehuil. Het babietje van de familie was ziek geworden. De familie maakte zich verschrikkelijk veel zorgen. Ik bood de moeder aspirine aan maar de vader weigerde. Midden in de nacht kwam er een Lama en de hele familie begon te bidden. Ik viel weer in slaap. De volgende ochtend was ik weer opgeknapt maar het babietje was nog steeds ziek. De moeder kwam naar mij toe en vroeg of ze alsnog de aspirine kon krijgen. Ik heb ze aan haar gegeven. Hoewel ik ook nog een antibiotica-kuur in mijn tas had liggen, durfde ik die haar niet te geven. Omdat ik niet wist of een baby dat zou verdragen. Ik vond het risico te groot. We reden om half negen weg en ik voelde mij al veel beter dan de dag ervoor. De condities van de weg waren erbarmelijk. Veel detour en ontzettend veel stof, zon en veel wind. We reden naar 4500 meter in een zandstorm. De afdaling was niet veel beter. Zand, stof, laaghangende scherpe zon. Doeken om en met alle kracht naar beneden. In de verte zagen we enorme zandtornado's. Ze leken wel van goud. Af en toe zaten we er midden in en konden we de weg niet meer zien. We wilden zo snel mogelijk Lhatse bereiken. Zeker Stephan had geen zin om in deze condities in het donker door te rijden. Om half negen reden we Lhatse binnen. Doodmoe maar ontzettend blij dat we er waren. Daarna fietsten we het "Lhatse Tibetan Famer's Hotel" binnen. Ik werd zeer hartelijk begroet door de eigenaar van het Hotel die mij nog herkende van vorig jaar. Keihard lachend klopte hij het stof van mijn kleren. Vanochtend hebben we met zijn familie zitten ontbijten. Onder zijn overhemd haalde hij een prachtig amulet van goud vandaan met een afbeelding van de Dalai Lama erin. Daarop liet zijn hele familie zo'n soortgelijk amulet aan ons zien. Ik besloot hem mijn fotoboek van de Dalai Lama te geven. Ik had het al heel de vakantie bij me. Hij was erg ontroerd. De hele familie bekeek het en ieder sloeg het naar zijn hart en hoofd. Daarna werd het opgeborgen. "You are a true friend, you are a true friend". We waren allemaal ontroerd.
Klik op de foto voor een vergroting
Klik op de foto voor een vergroting
Klik op de foto voor een vergroting
Stephan: 11 mei 2005, We zijn inmiddels beland in het stadje Lhatse, ruim 500 kilometer van Lhasa waar we ruim een week geleden zijn gestart met onze fietstocht. Na de rustdag, zaterdag in Gyantse zijn we zondag in een vlakke etappe van 97 kilometer naar Shigatse gereden. De zon was zo fel en had mijn bek veranderd in een tomaat. In Shigatse hebben we overnacht in een soort Chinees staatshotel met vele Mao portretten. Maar gelukkig hadden we dit keer een kamer met een 'normale' plee, een lekkende douche en de Chinese TV-zender op onze kamer. In het voor trekkers befaamde Tashi restaurant aten we een geweldige maaltijd. Maandag rond 12.00 uur reden we weg na een bezoekje aan de grote klooster-tempel van Shigatse (met de grootste indoor-boeddha van Tibet). Op naar de volgende bestemming: het stadje Lhatse op 150 kilometer van Shigatse. De tocht naar Lhatse werd wat mij betreft 'De Hel van Tibet'; 150 kilometer ploeteren in een grindbak met zand, puin en stof. Voor moutainbikers een waar eldorado behalve met bepakking op deze hoogte. We moesten halverwege overnachten omdat 150 kilometer op 1 dag niet haalbaar is. De tocht werd een nieuwe ontbering: felle zon, harde wind, stofstorm en gebrek aan voorzieningen. Na 61 kilometer (iedereen was volledig uitgewoond en Hans was erg beroerd) zijn we gestopt in het gehucht Jiding Qu. Volgens ons handboek 'Tibet Overland' was hier een winkeltje waar je water en eten kon kopen. We hebben de nacht in dit gehucht doorgebracht bij een gastvrije Tibetaanse familie langs de weg. Hans kende het huis van zijn eerdere fietsreis. We sliepen in een soort donkere bijkeuken waar de rest van de familie ook sliep. Het onderkomen was goor en sober maar onvergetelijk, niet vergelijkbaar met wat dan ook! Toch maar even in mijn eigen slaapzak gekropen.Gisteren het laatste gedeelte door de hel van stof, een rit van zo'n 90 kilometer. Dit was nog zwaarder dan de dag ervoor. De hele dag stofhappen, hoesten en proberen je fiets de goede kant op te sturen. We hebben 'overleefd' op kaakjes, water, een blikje cola, druivesuiker en stukjes chocola. We hebben elkaar telkens moed in gesproken en soms moppen verteld. Als toetje was er de Lagpa La van 4.590 meter hoogte waar we over heen moesten. Het was een grote beloning toen we gisteravond rond 20.30 uur Lhatse binnenreden, bijna donker, kapot, vermoeid, uitgewoond. Het originele 'Lhatse Tibetan Farmer Hotel' had schone kamers en zachte bedden. Bij een lokale eetschuur hebben we nog even gegeten: een gerecht van rijst, groente, kip en pinda's. Mijn fiets met de rode tassen ziet er uit als een soort terra-cotta kunstwerk van modder en stof. .... We zijn over de helft van onze tocht! Nog bijna 500 kilometer fietsen naar Kathmandu. De volgende bestemming wordt Tingri en zien wij de Mount Everest! Morgenochtend wacht ons de hoogste pas van deze reis; de Gyatso La van ruim 5.300 meter hoogte. Het wordt weer een gevecht met de elementen. Het knuffelbeertje van mijn kids dat ik bij mij draag zal me er vast weer doorheen helpen!
Klik op de foto voor een vergroting
Klik op de foto voor een vergroting
Klik op de foto voor een vergroting
Hans: 17 mei 2005, We leven nog! Donderdag zijn we vertrokken uit Lhatse en we hebben gereisd door internetloze gebieden. Donderdagochtend vertrokken we half zeven 's-ochtends uit Lhatse om de Gyatso-La te beklimmen van 5250 mter. Het was zo koud dat de waterbidons direct bevroren. Ook hebben we te maken met een hele sterke wind (windkracht 5 tot 8) recht in het gezicht. Tot op de dag van vandaag is de wind gebleven. De beklimming van de Gyatso-La was enorm zwaar. Vooral wanneer je boven de 4800 meter komt. Dan gaat het ademhalen heel zwaar en je moet constant rekening houden met verzuring. Stephan en ik kwamen om half vier 's-middags boven. Marcel, die vervoer had genomen, begroette ons als helden. We vonden dat geweldig. Maar het was eigenlijk al te laat om door te rijden naar het volgende dorp. Door de enorme wind hadden we veel vertaging opgelopen. Om half acht werd het heel erg koud en we besloten om de tent op te zetten op 4850 meter. We zagen in de verte nomadententen staan en het leek ons een geschikte plek om onze tent er naast te zetten. Zij hadden een Bulldozer voor de deur staan en wij drie fietsen. Dat is net weer even iets anders dan een Opel Kadett-je. 's-Nachts was het zo koud dat er ijs op de slaapzak lag zodra je in contact kwam met de binnentent. Het vroor -10 graden celsius en alle waterflessen waren bevroren. De volgende ochtend bleek dat er aan de buitentent van de tent een dikke laag ijs vastzat. We kregen het er niet af. Toen hebben we de tent maar op de fiets gelegd en in het dorp hebben we hem uitgehangen. Het ijs zat er nog steeds in. De volgende ochtend hebben we de reis hervat naar Tingri. Weer de keiharde wind in onze gezicht. Een uitputtingsslag voor ons allemaal. Slechte wegen en op de weg naar Tingri zagen we golven van zand op ons afkomen. Soms veranderen ze in grote muren stof en zand. Ongelooflijk. Om mij heen hoorde ik alleen : "Jezus Christus of niet te geloven". Helemaal uitgewoond bereikten we Tingri. De volgende ochtend weer die keiharde wind. Na een kilomter of vijf zei ik tegen Steef en Marcel dat dit geen zin heeft en ik wilde terug naar het hotel. Een goede beslissing bleek 's-middags want Marianne en Irma arriveerden in hetzelfde hotel. Zo konden we met zijn alleen nog een hele gezellige avond doorbrengen in het restaurant. De volgende ochtend op weg naar Sumo. Voor een uurtje hadden we even geen wind maar daarna begon het weer. Welke kant we ook oprijden, altijd de wind midden in het gezicht. En dit keer waren er natuurlijk weer honden. Razende, bijtende, hardlopende honden. We hebben een voorraad stenen op zak om ze keihard te raken. Ik ben er doodsbang van. Ik leg haast het loodje wanneer je op grote hoogte stenen gaat lopen gooien. We vonden een heel leuk familiehotelletje in Sumo. Geen menukaart, gewoon eten wat de pot schaft met zo'n 30 Tibetanen. Voor zo'n 12 euro met zijn drieen geslapen en gegeten. 's-Avonds kwam moeders nog even de dekbedden verwarmen met een steelkacheltje. En dan vanochtend de rit naar Nyalam gemaakt. Koud, koud en nog eens koud. Maar we zijn er! Morgen maken we onze laatste rit door Tibet en dan gaan we grens over naar Nepal. We verlangen naar goed eten en een goed bed. We hebben onszelf beloofd ons een stuk in onze kraag te drinken bij aankomst.
Klik op de foto voor een vergroting
Klik op de foto voor een vergroting
Klik op de foto voor een vergroting
Marcel: 17 mei 2005, voor de laatste keer een groet uit Tibet. We zitten nu ( donderdag 17 mei ) in Nyalam, de laatste overnachtingsplaats in Tibet. Over de overnachtingsplaatsen in de afgelopen periode valt een heel bericht te maken. Varierend van heel goede hotels met douches waaruit uit alle hoeken en gaten warm water komt, tot overnachten in de tent bij een temperatuur van -10 ( minstens ) buiten en -5 binnen. Het water was bevroren en het tentdoek aangevroren. Dan- midden in de nacht - buiten gaan plassen is bijna een heldhaftige daad. Maar gisteren ook nog een overnachting in een truckstop. Kosten van die overnachting 84 yuan ( euro 8,40 ) maar daarvoor heb je dan wel de overnachting vopor drie personne, inclusief eten en drie blikjes bier. Lang hebben we daar overigns niet geslapen. Want 'smorgens liep de wekker al om half 6 af. Er was namlijk " werk te doen " vandaag. Een forse etappe om nog vandaag in Nyalam te arriveren. Maar eigenlijk moet dit bericht gaan over " de wind ". Als het spreekwoord Wie Wind Zaait Zal Storm Oogsten waar is, moet ik eens een ernstig gesprek hebben met Hans en Stephan. Misschien is dat dan de verklaring voor de storm tegen die we eigenlijk al vanaf Lhasa hebben. Het is niet normaal meer zoveel wind als we op de kop krijgen. Zelfs in afdalingen komen we niet boven de 10km/uur uit. Dat komt natuurlijk ook door het wegdek. Dat varieert van keien, wasbord, hobbels tot zandbak en gravelbak. Gecombineerd met de hoogte en de kou ( 's morgens zo rond het vriespunt ) maakt de wind deze reis tot een ware uitputtingsslag ( voor mij althans ) De indrukken die we overigens onderweg opdoen zijn er niet minder indrukwekkend door. We zijn nu ongeveer 800 km. onderweg in Tibet en gaan morgen naar Nepal waar het warmer en minder zwaar zal zijn. Het volgende bericht zal danook uit Kathmandu komen.
De aanhef zal dan Namaste zijn.
Klik op de foto voor een vergroting
Klik op de foto voor een vergroting
Klik op de foto voor een vergroting
Stephan: 17 mei 2005, Hier een levensteken van Stephan. De afgelopen 6 dagen was internetverkeer niet mogelijk, we waren echt onbereikbaar in het hooggebergte. Inmiddels zijn Hans, Marcel en ik beland in Nyalam, een ranzig Chinees gehucht op zo'n 40 kilometer van de Nepalese grens. We hebben erg veel beleefd en we zijn kapot van vermoeidheid. We hebben inmiddels 765 kilometer per fiets afgelegd en moeten vanaf hier nog 3 etappes rijden naar Kathmandu. Fietsen kun je het soms niet noemen, de afgelopen week was het vooral ploeteren en vechten tegen de kou, keiharde wind en de stof. Na vertrek uit Lhatse (waar ik het vorige mailtje verstuurde) volgde eerst de beklimming van de Gyatso La, een pas van 5.220 hoogte. We vertrokken die dag om 06.30 uur en om 15.30 uur waren wij op de top; bijna dertig kilometer non-stop klimmen! We konden geen dorp meer bereiken voor het donker dus om 19.00 uur hebben wij onze tent opgezet op 4.850 meter hoogte. We hebben een pannetje warm water gekregen van een nomadenfamilie en daarmee hebben wij cup-a-soep gemaakt. Na dit avondmaal lagen wij om 20.00 uur in onze slaapzakken. De volgende ochtend waren alle bidons in de tent bevroren. De etappes erna leidden naar de dorpen Baipa en daarna naar Tingri. In Tingri hebben we een broodnodige rustdag gehouden. Vanuit dit dorp (waar verder geen ruk te beleven valt) hadden we een prachtig uitzicht op de Mount Everest en de Cho Oyu. Mijn collega Robert Eckhardt beklimt op dit moment met een expeditie de Cho Oyu (8.201 meter) en ik heb de hele zondag naar die enorme witte piek staan staren, wat een hoogte! De Cho Oyu stak prachtig af tegen de donkerblauwe hemel. Grote bewondering en respect voor de enorme klus van Robert. Onze fiets-expeditie is tot nu toe zwaar. Naast het fietsen in een grindbak valt het niet mee om dagelijks een fatsoenlijke nachtrust te vinden. De slaapplaatsen zijn sober en vaak smerig, de bedden keihard of te kort. We hebben nu 5 dagen geen stromend (of zelfs schoon) water gezien dus jullie begrijpen hoe smerig we zijn. Zelfs het stof van 5 etappes zit nog op onze gezichten. Gelukkig hebben we steeds behoorlijk kunnnen eten, elk dorp verkoopt wel ergens rijst met groenten en noodlesoup. Toch geniet ik met volle teugen van het waanzinnige landschap en de machtige bergtoppen waar geen einde aan lijkt te komen. Het doet veel met mij. Morgen rijden wij de Nepalese grens over. In Kathmandu hopen we weer nieuwe foto's op de website te zetten. Bedankt voor jullie lieve en opbeurende mailtjes. Heerlijk om die te lezen, zo ver van huis. Ik tel af, nog 9 dagen. Ik mis mijn gezin.
Klik op de foto voor een vergroting
Klik op de foto voor een vergroting
Klik op de foto voor een vergroting
Hans: 20 mei 2005, We zijn aangekomen in Kathmandu. Het heerlijke, smerige, drukke, Kathmandu. Voor mij altijd weer een beetje thuiskomen. Weer in het oude vertrouwde Hotel Ganesh Himal waar je altijd zo ontzettend gastvrij en vriendelijk behandeld wordt. Iedereen handenschudden en hard lachen omdat ze je herkennen. Fantastisch gewoon. We begonnen in Gyantse aan de afdaling. Marcel lag nog hardop te dromen in zijn slaap. "Jezus Christus, een zandstorm!" riep hij keihard door de kamer. Toen de ochtend aanbrak, hebben we een ontbijtje genomen in Nyalam. Daarna zijn we rustig aan de afdaling begonnen. De mooiste afdeling ter wereld!!! Maar na 12 kilometer kreeg ik een knalband. We hadden een groot probleem. Ik haalde de band eraf en er zat een grote scheur bij de hieldraad. Ik heb daarna de voorband naar achteren gezet en de kapotte buitenband dichtgenaaid en hem op de voorvelg gezet. Binnenband vervangen en weer rijden! Maar hij hield het maar 4 kilometer. Toen knalde hij weer uit elkaar. Ieder van ons had wel voldoende binnenbanden maar buitenbanden nemen een heleboel ruimte in. We hadden er voor gekozen om die niet mee te nemen. Verkeerd ingeschat, kun je zeggen. Maar meestal gaat dat wel goed. In ieder geval, vond ik dat de twee anderen van de afdaling moesten gaan genieten en ik heb ze laten gaan. Ik vroeg wel of ze in het volgende plaatsje naar een binnen-en buitenband wilden gaan zoeken. Met de fiets in de hand ben ik toen 16 kilometer naar beneden gelopen. Na zo'n 4 kilometer brak er een verschrikkelijke onweersbui los. Hagelstenen zo groot als pingpongballen met keiharde slagregens. Ik kon niet anders doen dan doorlopen. Na 10 minuten zag ik een tentje van een wegwerker staan en hij maande mij om naar binnen te komen. Ik ging dolgraag op zijn uitnodiging in. Hij bood mij direct een kop thee aan. Een zeer aardige man. Zijn tent zag er keurig netjes uit. Er lag een matrasje in met wat keukengerei. We glimlachten steeds naar elkaar. Iets wat Tibetanen steeds doen. Ik probeerde uit te leggen dat ik van Lhasa naar Kathmandu reisde op de fiets waarop hij zijn duim omhoog stak. Hij gaf mijn een kop thee en ik weer een chocoladereep. Ondertussen ging het steeds harder regenen. Opeens stak hij zijn paraplu op en liep naar buiten. Hij keek omhoog, naar mij en trok mij naar buiten. Vanuit de bergen kwam een grote modderstroom naar beneden en spoelde zowat de halve tent weg. Ik trok het zeil weg en gooide samen met hem het keukengerei en andere huisraad op het zeil. We hadden alles wel gered maar hij moest de hele zaak opnieuw opzetten. Mijn fiets stond op een andere plaats dus daar was niets mee aan de hand. We keken elkaar een beetje ontredderd aan en gingen toen uit elkaar. Hij moest wachten tot de stortbui over was. Na 3 en half uur lopen kwam ik in Zangmu aan. Helaas was het Stephan en Marcel niet gelukt om een bandenset te bemachtigen. We zouden de volgende ochtend wel verder zien. Maar zelfs toen konden we het materiaal niet vinden. Dan maar lopend naar Kodari, de grensplaats van Nepal. 7 kilometer naar benden. Lopend en Marcel en Stephan liepen uit solidarteit met mij mee. Dat vond ik wel heel erg samenhorig. Een lange hete wandeling. Nadat we elkaar gefeliciteerd hadden met het bereiken van Nepal en WEER zonder permits, gingen we direct op zoek naar het gewenste materiaal. Maar helaas! Iemand zei tegen ons: "Je moet naar Tatopani!" Maar daar was ook niets. Nergens buitenbanden. We gaven het op. Met zo'n 120 kilometer voor de boeg, waren we gestrand in Kodari. Ik zei tegen de jongens dat ze verder konden fietsen maar het hield voor hen ook op. We hebben toen de bus gepakt. Fiesten op het dak gebonden en op naar Kathmandu. Langs afgronden van 300 meter scheurde de bus naar de hoofdstad. Onderweg werden er nog even 10.000 toiletrollen ingeladen. "Do you have serious stomachproblems?" Daarna een moeder met twee kinderen die direct de kleinste bij mij op schoot zette en zelf in slaap viel. Het kleintje viel ook in slaap en weer verder. Buiten zagen we iedereen verbaasd naar de fietsen kijken en we waren bang dat ze erbij hingen. Vlak voordat we Katmandu inreden, begon het gigantisch te weerlichten en soms zagen we de hele stad wel 5 seconden in het licht. Daarna begon het te stortregenen. We spraken af dat ik de fiesten van het dak zou halen, Marcel bij de spullen bleef en Stephan ze zou aanpakken. Alles weer opgeladen, begonnen we aan een lange wandeling door de regenachtige stad. Op weg naar Chhetrapati. Helemaal doorweekt kwamen we in het Hotel aan. Na 5 dagen zonder ons gewassen te hebben, konden we eindelijk douchen. Nooit eerder hebben we een douche zo gewaardeerd. We vielen allemaal in een diepe slaap. Alles bij elkaar hebben we een fantastische reis gehad. Vanochtend keken we de videobeelden terug en iedereen vond het geweldig. Dus ik ben het zeer met Just eens! Ik begrijp de twijfels van Willem en Nini niet. Een beetje drama hoort bij het reizen. Anders kun je net zo goed naar de Beekse Bergen gaan. Wij hebben het geweldig gehad. Vanavond hopen we de meiden te zien en we gaan lekker een paar drankjes met elkaar drinken. We proberen vanavond de foto's te uploaden. We zullen echt met weemoed afscheid nemen van Kathmandu en van elkaar.
Klik op de foto voor een vergroting
Klik op de foto voor een vergroting
Klik op de foto voor een vergroting
Marcel: 22 mei 2005, Een groet vanuit de heksenketel die Kathmandu heet. We zijn een beetje eerder is Katmandu aangekomen dan de bedoeling was. We zijn wel de grens overgegaan van Tibet naar Nepal op de dag dat we uitgerekend hadden (i.v.m. de visa). Maar intussen is er een onoplosbaar probleem gerezen met de fiets van Hans. Of liever gezegd de band. Hij is helemaal gescheurd. We hebben nog geprobeerd de band te naaien en met canvasstickers te plakken maar na een paar km. kwam de binnenband er toch weer uit. Daarbij zat er een onoplosbare slag in het achterwiel. Een 28" wiel is dan toch blijkbaar kwetsbaarder dan de sterkere ATB-wielen. Consequentie van e.e.a.: Hans heeft ongeveer 25 a 30 km. in totaal gelopen in de hoop ergens een fietsenmaker met voorraad te treffen. Helaas is dit niet gelukt zodat we van de grensplaats Kodari naar Kathmandu moesten reizen met het openbaar vervoer. Dat is overigens een ervaring op zich. We zaten " aan de verkeerde kant van de bus ", dat wil zeggen we keken vegelmatig in heel diepe ravijnen en het wegdek in Nepal is niet veel beter dan in Tibet. Namelijk grote gaten; keien en zand zodat de bestuurder soms halsbrekende toeren moest uithalen. Voeg daarbij dat we door drie check-points van het leger moesten en 2 roadblocks. Genoeg meegemaakt dus. De bus zit trouwens vol met mensen, bagage en andere handelswaar. De fietsen stonden op dak; we trokken dus veel bekijks als drie niet-nepali. Bij elke controle moesten m.n. de mannen eruit. 200 meter verder stopte de bus dan weer waarna de gecontroleerde mannen/jongens weer instapten. Het heeft alles te maken met de maoisten die strijden met de overigens corrupte regering. We hebben nu nog een paar extra dagen in Kathmandu. Maar is er hier genoeg te zien. En is het overigens toch ook wel leuk om na de weidsheid van Tibet nu weer in een stad te zitten met heel veel heel leuke winkeltjes. En je moet hier met je hand op de portemonee lopen ( ik geloof nooit dat ik het goed geschreven heb ) Niet omdat hij wellicht gerold kan worden maar omdat er zoveel leuks te koop is. Lieve mensen; hartelijk dank voor al jullie mailtjes die ik in de loop van de vakantie heb ontvangen. Ik heb het heel erg leuk gevonden. Het was iets om naar uit te kijken. A.s. donderdag 26 mei hopen we gezond en wel weer te landen op Schiphol. Ik zal jullie allemaal nog vertellen hoe fantastisch (zwaar en leuk) deze vakantie is geweest. Dirk, Aad en Ruud bedankt voor het verslag van de 11-stedentocht. Niko; had je maar mee moeten gaan dan had je kunnen spaken (dan was waarschijnlijk de band ook heel gebleven) Henk, bedankt dat je ma op de hoogte hebt gehouden. Iedereen die ik vergeten ben; bedankt...
Klik op de foto voor een vergroting
Klik op de foto voor een vergroting
Klik op de foto voor een vergroting
Hans: 22 mei 2005, We zitten nog lekker in Kathmandu en we hebben het nog steeds erg naar ons zin hier. Jezelf volvreten in Thamel House, CD's en DVD's kopen voor een knikker en een scheet en ambtenaren pesten wanneer ze weer geld vragen voor het oversteken van een tempelplein. Wat dat betreft is het zooitje net zo corrupt als onze boevenregering "Balkenende". Gisteren stonden Marcel en ik in een CD-winkeltje toen er een man binnenkwam met zijn hoofd helemaal in het verband. Omdat hij een Europees uiterlijk had, was ik nieuwsgierig of hij een ongeluk had gehad. Hij vertelde dat hij een trekking was gaan doen met 3 anderen in de Annapurna. Opeens werden ze overvallen door een lawine en helemaal bedolven onder de sneeuw en stenen. Een Italiaan is daarbij om het leven gekomen. De man zag er niet uit en de verkoper vermeldde ons dat hij het krantenbericht gelezen had. Marianne en ik zijn vaak in Annapurna geweest maar we hadden nooit gedacht dat je zoiets zou kunnen overkomen. We gaan zo naar de Swayambunath tempel. Er hangt een dreigende lucht boven de stad. Hopelijk houden we het droog.
Klik op de foto voor een vergroting
Klik op de foto voor een vergroting
Klik op de foto voor een vergroting
Stephan: 24 mei 2005, Het is goed vertoeven in Kathmandu! Na het afzien in Tibet is er nu volop tijd om te relaxen, te shoppen, te genieten van voortreffelijk eten, culturele zaken en vooral het heerlijke warme weer. De Kathmandu-vallei is gevuld met smog maar het hart van de stad is bruisend van cultuur, activiteit en Oosterse tafrelen. De afgelopen dagen heb ik echt genoten van alles wat hier te zien en te doen is. Voor het eerst in mijn leven word ik overal aangesproken met SIR, een typische koloniale nederigheid die er bij Indiers en Nepali aardig ingebakken zit. Yes Sir, Please Sir, Thank you Sir, How are your Sir, Have a nice day Sir, You come from Holland Sir? Special price Sir. FUCK OFF! Vrijdagmiddag arriveerden Irma en Marianne ook in Kathmandu. Ze hebben ons min of meer 'gevolgd' tijdens de reis en hebben o.a. de Everest Basecamp trekking gedaan. Het weerzien was geweldig. De meiden hebben ons in het hotel geëerd met champagne en oranje lama-sjaals. Deze sjaals zijn eigenlijk alleen voorbehouden aan de hoogste monniken. Jullie begrijpen onze blijdschap na deze huldiging. Zaterdag heeft Marcel zijn moutainbike in Kathmandu verkocht aan een lokale fietsenboer. De fiets had in Nederland al zijn langste tijd gehad (maar was nog in goede staat). In het kader van ontwikkelingssamenwerking is het karretje voor een schappelijke prijs van de hand gegaan (zie de foto op de website). Bovendien hoeft Marcel zich nu niet meer een bult te sjouwen op de luchthavens! Gisteren zijn wij naar het 'Pashupatinath' tempelcomplex geweest. Op deze heilige plaats aan de rivier verbranden de Hindoes de lichamen van hun overledenen. Je moet weten dat in Nepal 90% van de bevolking Hindoe is, 5% is Boeddhist en de overige 5% wordt opgevuld met Islamieten en Christenen. De verbrandingen gaan aan de lopende band want bijna elke inwoner van Kathmandu begint hier zijn tocht naar het hiernamaals. Het is voor ons Westerlingen misschien een vreemde zaak, maar de Hindoes gaan er makkelijk en open mee om. Je kunt het ritueel vanaf enkele meters afstand meemaken. We waren getuige van een lijkverbranding en het was een zeer indrukwekkende gebeurtenis (zie foto's op onze website). Gisteren 23 mei was het ook de verjaardag van Boeddha! Hiep Hiep Hoera. Het feest wordt in Azie gevierd met de Saga Dawa, er lopen dan miljoenen pelgrims en boeddhisten rondom de heilige plaatsen, stupa's en tempels. Zo ook in Kathmandu waar tienduizenden Boeddhisten (dus de minderheid van de bevolking), studenten, gevluchte Tibetanen, monniken en gewone burgers rondom de wereldberoemde 'Bouddhanath' Stupa rondjes liepen. Ook waren er manifestaties voor de vrede. Het was een ongelofelijk kleurrijk en gezellig gebeuren. We genieten nog twee dagen in Nepal en dan gaan we terug naar Nederland! We vliegen met Qatar Airlines en vliegen via Qatar naar London Heathrow. Met British Midland vliegen wij vanaf Londen naar Schiphol. We komen aan op donderdag 26 mei met vlucht BD0105, de verwachte aankomsttijd is 13.00 uur. Ik verlang naar een prakkie stamppot rauwe andijvie met gebakken spekkies en een bal gehakt. Gele vla erna. Maar vooral naar Lia en mijn pikkies!
Klik op de foto voor een vergroting
Klik op de foto voor een vergroting
Klik op de foto voor een vergroting
Stephan: 27 mei 2005, Na een uurtje of zestien vliegen (ik ben de tel kwijt...), het ondergaan van alle security protocollen op Aziatische airports, het nutteloos rondhangen in vertrekhallen en het verorberen van zes vliegtuigmaaltijden zijn we gistermiddag om 13.00 uur veilig op Schiphol aangekomen. Reizen vraagt om geduld maar 's nachts rondhangen op vliegvelden tussen boerende oliesjeiks, schoonmakers en besnorde kereltjes in uniformen... say no more! Achter de bekende glazen deuren van 'ARRIVALS' stonden Lia, Jim, Kiki en mijn moeder te wachten met een spandoek! Ook Marcel's vrouw Margo was naar Schiphol gekomen evenals Henk Stigter uit Schoonhoven die met zijn bus was gekomen om onze fietsen weer op te halen (thanx Henk!). We konden elkaar zien maar het duurde nog zeker drie kwartier voor onze in 'bubbeltjes-plastic' omhulde fietsen tevoorschijn kwamen en we eindelijk door de douane konden lopen. Wat een heerlijk onthaal. Vijf weken is eigenlijk helemaal niks, maar toch deed het mij erg veel. Thuis hing de vlag uit, er waren bloemen, lieve kaarten en er was een grote taart, gekregen van mijn zus Caroline en mijn moeder. Het is genieten thuis, de verhalen te vertellen en de meegomen kadootjes te verdelen. Maandag ga ik weer werken, heb ook mijn ANWB collega's gemist! Wil je ook eens afvallen, ga dan fietsen in Tibet! Vanochtend stond ik voor het eerst weer op de weegschaal; ik ben ruim 8 kilo afgevallen. Door het lekkere eten in Kathmandu was ik zelfs al wat aangekomen. Het kan geen kwaad. Samen met mijn baard van 40 dagen beginnen er gelijkenissen op te treden met die van een zwerver. Mijn kids moeten er hard om lachen. De spijkerbroek zakt van mijn reet. Onze fietsexpeditie was een groot jongensboek. Een werkelijk avontuur met alle denkbare elementen, weerstanden en ontberingen: de ultieme beleving van hoogte (inclusief hoogteziekte), kou, honger, storm, pijn in je poten, missen, discussies, materiaalpech maar ook van geluk. We hebben afgezien, gescholden, tranen gelaten, van elkaar geleerd, compromissen moeten sluiten. Er was humor, zelfspot en we hebben erg gelachen. De ongerepte ruigheid van Tibet is wonderschoon. Het was voor mijzelf een grote ontdekkingsreis. De ontmoetingen met de Tibetanen, het zien, ervaren en beleven van HUN leefomstandigheden en onderdrukking door de Chinezen zet je weer met twee benen terug op aarde. Het besef dat wij werkelijk alles hebben en leven in een vrij land geeft je een duaal gevoel van geluk, schaamte en onmacht. Respect en bewondering voor het Tibetaanse volk! Ik kijk met veel trots terug op prachtige en kwetsbare momenten met Hans en Marcel. We moesten over grote hoogten en onze zaakjes samen oplossen. Het bracht ons vertrouwen en onvoorwaardelijke kameraadschap. Marianne en Irma, ook ontzettend bedankt voor jullie gezelligheid, support en onvergetelijke momenten! Onze reis heeft een buitengewone exposure gekregen door het internet. We konden iedereen een kijkje geven in Tibet en Nepal via onze website met dagboeken en foto's. Bedankt voor jullie attente, bemoedigende, ontroerende en gezellige persoonlijke mailtjes en berichten in het gastenboek. Het was geweldig om zo ver van huis de betrokkenheid vanuit Nederland te ervaren. Ik kreeg er energie van. Ikzelf schoot ruim 1000 digitale foto's, 22 fotorolletjes (foto + dia) en ruim 300 minuten digitale video vanaf de fiets.... every shot tells a story!...Wij fietsten onze hele reis illegaal door het bezet gebied Tibet, zonder de verplichte travel-permits. We hadden schijt aan uniformen, passeerden op onze fiets alle militaire checkpoints en controleposten. We zwaaiden met opgestoken hand lachend naar de Chinese politie: Ni Hao! Een lange neus naar de Chinese autoriteiten met hun achterlijke papierwinkel. Nothing matter. We hebben het gewoon geflikt!
Klik op de foto voor een vergroting
Klik op de foto voor een vergroting
Klik op de foto voor een vergroting
Hans: 27 mei 2005, Gisteren, donderdagmiddag zijn we om 13.00 uur op Schiphol aangekomen. Na een nachtelijke vlucht met Qatar Airways kwamen we 's-ochtends op Heathrow aan. Een vliegveld dat sterke herinneringen oproept uit de jaren zeventig. Vloerbekking met wolkjes en een gangenstelsel zoals je ook ziet in de Parijse metro. Alles ziet er "shabby" uit in Terminal 1. De veiligheidsvoorschriften op de vliegvelden zijn op het belachelijke af. Schoenen uittrekken, alles 6 keer door de scanner, regelmatig fouilleren, handbaggage na het scannen handmatig doorzoeken en ga zo maar door. Vooral op Kathmandu airport willen ze "het beste jongentje van de klas" zijn. En ze mixen dan ook zorgvuldigheid met een flinke dosis corruptie. Ze zeggen bijv. dat batterijen niet mogen en willen die dan ook achtergehouden voor "eigen gebruik". Idiote briefjes invullen die door niemand gelezen worden. Dat soort dingen. Uiteindelijk kwamen we ook Schiphol aan. Nini stond ons bij de het verlaten van het vliegtuig op te wachten wat we hartstikke leuk vonden. Drie kwartier na onze baggage kwam ook eindelijk onze fietsen weer in ons bezit. Henk Stigter kwam ons ophalen met zijn bus waar we heel blij mee waren omdat daar onze fietsen perfect in passen. Daarna naar huis over de overdrukke wegen. Ik had het nog wel maanden volgehouden wanneer ik in Nepal was gebleven. Maar helaas we moeten weer aan de slag. We hebben een geweldige tijd gehad in Tibet en Nepal. Wat mij nog rest is iedereen bedanken voor zijn reacties en opmerkingen in het gastenboek. En natuurlijk het respect uitspreken voor Marcel, die het voor elkaar heeft gekregen om in Kathmandu aan te komen. Een uitzonderlijke prestatie voor zijn 57 jaar. Ik zou niet weten of mij dat zou lukken op zijn leeftijd. Hij heeft zwaar moeten afzien maar het kreeg het wel voor elkaar. Dus hulde aan hem. Er zijn nieuwe foto's toegevoegd aan onze site. Die kun je dus nog bekijken. Hiemee eindigt onze reis.
Klik op de foto voor een vergroting
Klik op de foto voor een vergroting
Klik op de foto voor een vergroting
Marcel: 2 juni 2005, Ongeveer een week geleden zijn we op Schiphol geland na wat een voorspoedige en lange terugreis uit Nepal mag worden genoemd. Ondanks de verkoop van mijn stalen ros (van minstens 20 kg.) hadden we toch nog last van overgewicht. En dit terwijl de deelnemers aan deze reis toch gemiddeld minstens 7 á 8 kg.waren kwijtgeraakt. De Nepali-beambten zagen hun kans schoon en wisten - ondanks de charmes van Irma en Marianne - ons nog een fors bedrag aan dollars af te troggelen. Dat Hans en passant ook nog zijn batterijen kwijt was is in dit verband maar een kleinigheid. We hadden nog een stop-over in het hoofdkwartier van Qatar-airways (jullie mogen raden wat een kopje koffie daar kost) en na de droevigheid van Heathow volgde de blijdschap van Schiphol. Verwachte en onverwachte afhalers ( kleine Vithursa en grote Nathalie ) waren ter verwelkoming aanwezig. En daarna naar huis. Door de veelheid en diversitiet van herinneringen was en is het voor mij niet goed mogelijk om een samenhangend verhaal te vertellen over onze bevelenissen. De informatie staat op verschillende plekken op mijn harde schijf weggeschreven. Bij het herlezen van de dagboeken en het bekijken van de foto's komen de herinneringen. En met het in de goede volgorde leggen van de foto's zal ook het verhaal weer compleet worden. Geef me daarvoor de tijd en alles zal goedkomen. Met grote belangstelling kijk ik uit naar de video-beelden. Afgelopen zondag heb ik daar een stukje van gezien en mijn reactie was :"fantastisch ". Beter als zó kun je niet laten hoe we gefietst hebben. De reis zit er op en het andere leven gaat weer beginnen. Maar niet zonder dat deze reis zijn invloed zal doen gelden. Fietsen in Tibet en Nepal brengt je weer terug bij de essentie van het bestaan, namelijk eten, een plaats om te slapen en "hoe sta je in dit bestaan ". Ik voel mij een rijk mens dat ik deze ervaring samen met Hans, Steef, Marianne en Irma heb mogen ondergaan.
Klik op de foto voor een vergroting
Klik op de foto voor een vergroting Klik op de foto voor een vergroting

Het Reisverslag Deel 3

1-2-3